Cynthia, onze communicatiemanager, groeide op in Bergen op Zoom, in Brabant, en woont na omzwervingen via Nijmegen, Utrecht en Amsterdam sinds 1998 in Rotterdam. Dans, theater, kunst en cultuur lopen als een rode draad door haar persoonlijke en professionele leven.
'Het Krabbegat (zo heet Bergen op Zoom tijdens Vastenavend) draag ik nog steeds een warm hart toe. Daar ben ik als benjamin opgegroeid in een fijn gezin met een oudere broer en zus. De laatste is al sinds haar geboorte meervoudig gehandicapt, wat zeker impact heeft gehad op mijn jeugd. Ik leerde al vroeg wat verantwoordelijkheid en zorg was, dat heeft me heel veel gebracht.
Daarnaast kregen we alle mogelijkheden om onszelf te ontwikkelen. Zowel sport als cultuur werd gestimuleerd. Tennis, hockey, muziekles, klarinet, ballet, jazzdans; allemaal gedaan. Het dansen bleef plakken. Tijdens mijn studie communicatiewetenschap in Nijmegen (daarbij kon je zeggen dat als je tv keek je aan het studeren was: ik was verkocht!) specialiseerde ik me in massamedia en cultuur. Maar op een gegeven moment bracht ik meer tijd in de dansstudio door dan in een collegezaal. Ik deed moderne dans en modern jazz en zat in een selectiegroep en in een semiprofessionele dansgroep met docenten.
Na mijn studie ging ik als projectplanner werken voor een facilitair bedrijf voor de televisie. Na 2,5 jaar kreeg ik de kans van mijn leven om van mijn hobby ook mijn werk te maken: ik werd amateurdansconsulent in Rotterdam. Ik kreeg op dezelfde dag te horen dat ik de baan had en dat ik mijn huis uit moest in Amsterdam. Dus ik dacht: 'Okay, dan verhuis ik gelijk naar Rotterdam.' Mijn vrienden verklaarden me voor gek, maar ik heb er nooit een moment spijt van gehad. De tongval heb ik schijnbaar al aardig overgenomen, want men denkt vaak dat ik Rotterdamse ben. Dat komt misschien ook wel omdat ik me hier heel erg thuis voel.
Ik organiseerde maandelijks een open podium en jaarlijks een werelddansfestival in Theater Zuidplein en adviseerde organisaties, bijvoorbeeld bij subsidieaanvragen. Ik verzorgde ook zelf de communicatie en dat bleef niet onopgemerkt; ik werd gevraagd om te komen werken op de communicatieafdeling van de Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam (SKVR), die cursussen in de vrije tijd, op school en in de wijk organiseerde. Binnen 2,5 jaar werd ik hoofd van de afdeling communicatie.
Via dit werk kwam ik in musicals terecht en deed ik mee aan theaterstukken en moordspelen. Daarnaast begeleidde ik als vrijwilliger theatervakanties voor mensen met een verstandelijke beperking.
Na bijna 10 jaar werken aan kunst voor alle Rotterdammers, werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik richtte het Utrechts Uitburo op. Toen ik daarna gevraagd werd om in Rotterdam bij het Uitburo te komen werken en de onderzoekstak uit te breiden binnen Rotterdam Festivals, was de keuze snel gemaakt. In beide Uitburo-functies richtte ik me op collectieve culturele marketing en publieksonderzoek, met speciale aandacht voor publieksontwikkeling en diversiteit. Een centraal thema voor mij is het denken vanuit en met het publiek. De resultaten en analyses van het publieksonderzoek hebben we omschreven in de veel geciteerde publicaties: Wij Rotterdammers en cultuur, Wat wil het publiek? en Rotterdam, cultuur en publiek bij elkaar gebracht.
De afgelopen jaren heb ik vanuit mijn eigen bedrijf, Cultuur&Markt, met veel plezier met diverse gemeenten en culturele organisaties in het land mogen meedenken over profilering en publieksontwikkeling. Mijn overtuiging is dat kennis van (potentieel) publiek - hun behoeften en wensen, drempels en motieven - de basis vormt voor een inclusieve en duurzame publieksontwikkeling.
Sinds anderhalf jaar werk ik bij het Fonds als communicatiemanager. De opdracht van het Fonds om cultuur toegankelijk te maken voor iedereen, sluit naadloos aan op waar ik me tot nu toe voor heb ingezet. Vooral het landelijke perspectief en de breedte van het werkgebied trok me. Met het team werken we dagelijks aan de zichtbaarheid van het Fonds en proberen we nieuwe doelgroepen te bereiken voor onze subsidieregelingen. Centraal in onze strategie staan de verhalen van de projecten en de cultuurmakers. Ik ben er dan ook trots op dat we het afgelopen jaar online zoveel zichtbaarder zijn geworden en zo de impact van onze subsidies beter voor het voetlicht hebben kunnen brengen.
Ik heb grote bewondering voor wat de cultuursector en onze subsidieaanvragers in coronatijd toch voor elkaar hebben gekregen. Persoonlijk vond ik het al afzien. Moderne dans achter een laptopje lukte elke week nog net, op de overloop, maar het samen spelen, improviseren, even uit je hoofd komen, nieuwe dingen creëren met elkaar; dat heb ik wel het meeste gemist. Dus ik kijk er enorm naar uit om in september voor het eerst sinds tijden weer op de planken te staan…'
